Συνέντευξη στο Περιοδικό ΕΝΕΔΡΑ
-τι σημαίνει η απόφαση της 26ης Οκτώβρη η οποία παρουσιάστηκε ως μεγάλη διαπραγματευτική επιτυχία της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ; Υπήρξε διαπραγμάτευση;
Η απόφαση της 26ης Οκτώβρη δεν λύνει το πρόβλημα βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους. Το ΔΝΤ υπολογίζει, όχι επίσημα ακόμη, ότι το 2020 το δημόσιο χρέος θα είναι το 120% του ΑΕΠ (το 2009 με τους τότε υπολογισμούς ανερχόταν σε 115%). Αποτελεί συμβιβασμό μεταξύ των τραπεζιτών που ήθελαν μικρή διαγραφή χρέους και μερίδας του πολιτικού προσωπικού των ηγεμονικών τάξεων που διαπίστωναν ότι διαγραφή μικρότερη του 60% απειλεί την αποτελεσματικότητα των νεοφιλελευθέρων προγραμμάτων. Ωστόσο το πρόβλημα είναι η βιωσιμότητα της ελληνικής κοινωνίας πλέον. Οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, οι ιδιωτικοποιήσεις αναγκαίων και δημόσιων αγαθών, η ανεργία και η φτώχια αποτελούν επίσης αναπόσπαστο μέρος της συμφωνίας. Σχηματικά είναι μία απόφαση η οποία επιχειρεί την επιβολή άγριας λιτότητας για πολλά χρόνια: είτε έως ότου η ελληνική οικονομία μπορέσει να δανείζεται από τις αγορές είτε έως ότου «εξοντωθεί» ο πληθυσμός.
-Φαίνεται πως το κούρεμα αφορά το κομμάτι του χρέους των τραπεζών και των ασφαλιστικών ταμείων. Ο κύριος Βενιζέλος δεσμεύτηκε απέναντι στους τραπεζίτες. Μετά από μερικές μέρες δήλωσε πως έχουν μεριμνήσει και για τα ταμεία, χωρίς να πείσει. Ποιος θα επωμιστεί εντέλει το βάρος του κουρέματος;
Από το προηγούμενο ερώτημα προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα. Όταν στόχος είναι η διευρυμένη ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος και του συστήματος υγείας δεν υπάρχει μέριμνα για τα ταμεία. Το αντίθετο. Το κλασικό ερώτημα κάθε κρίσης είναι σε τι έκταση θα πληρώσει το κεφάλαιο ή η εργασία τις απώλειες της κρίσης. Η όλη επιχείρηση σήμερα είναι να τις πληρώσει ο δεύτερος πόλος και μάλιστα αναδρομικά, με επιτάχυνση των αργόσυρτων ή ακυρούμενων την προηγούμενη 25-ετία νεοφιλελευθέρων μεταρρυθμίσεων των κοινωνικών κατακτήσεων που είχαν διαμορφωθεί από τους ιστορικούς συσχετισμούς δύναμης μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
-ο στόχος είναι η επαναφορά του χρέους στα ποσοστά του 2010 (120%), όταν και η κυβέρνηση αποφάσισε την υπαγωγή της χώρας στο μηχανισμό στήριξης...άρα φαίνεται πως το μνημόνιο δεν ήρθε να απαντήσει στο ζήτημα του χρέους...?
Οι πολιτικές που ακολουθούνται επιχειρούν μία μεγάλων διαστάσεων κοινωνική μηχανική όπου τα προβλήματα χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας θα λυθούν, αν λυθούν επικουρικά. Ο στόχος είναι να μετατραπεί η ελληνική οικονομία σε μία οικονομία πιο εξαγωγικά προσανατολισμένη, να «ανασυγκροτηθεί η παραγωγική διαδικασία». Για να επιτευχθεί αυτό πρέπει να μειωθούν οι τιμές στις αγορές εξωτερικού, επομένως να μειωθούν μισθοί-συντάξεις, να καταργηθούν οι «ακαμψίες», το όποιο κοινωνικό κράτος και τα όποια δημόσια αγαθά που περιορίζουν τους όρους κερδοφορίας. Στο τέλος υπολογίζουν ότι μετά από μία δεκαετία θα έχει αρχίσει να μειώνεται και το χρέος, λόγω της μείωσης των δημοσίων δαπανών, σε επίπεδα που επιτρέπουν την έξοδο στις αγορές. Πρόκειται για φαντασίωση, επειδή προϋποθέτει εξοντωτική λιτότητα για την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, λιτότητα για την οποία δεν έχει μνήμη καμία από τις υπάρχουσες γενιές. Επίσης πρόκειται για μία πολιτική η οποία επιτείνει την ύφεση διεθνώς και επομένως δημιουργεί όρους ώστε η κρίση του 2008 να αποκτήσει νέες διαστάσεις. Ωστόσο για τις ηγεμονικές τάξεις στην Ευρώπη –και όχι μόνο – το διακύβευμα είναι πολύ σημαντικό και όπως σε κάθε πόλεμο θεωρούν ότι αξίζει να ρισκάρουν απώλειες για ένα φωτεινό γι’ αυτές μέλλον.
-Με βάση τις εξελίξεις μετά από την πρόταση για το δημοψήφισμα, ο δημόσιος λόγος κυμάνθηκε γύρω από το αν θα διασφαλιστεί η 6η δόση, ειδάλλως η χώρα θα οδήγουνταν εκτός ευρώ ακόμα και έκτος Ε.Ε. Τι δρομολογεί η ψήφος εμπιστοσύνης και η συγκρότηση συγκυβέρνησης?
Αποτελεί μία απόπειρα να αναβαπτιστεί η νομιμοποίηση της πολιτικής που ακολουθείται. Ωστόσο η αδυναμία των ηγεμονικών τάξεων να επιβάλλουν το πρόγραμμά τους επί της κοινωνίας θα συνεχιστεί, Μάλλον όπως έχουμε στην Ευρώπη διαδοχικές Συνόδους Κορυφής οι οποίες μπαλώνουν τα προβλήματα που δημιουργούνται ανοίγει και η περίοδος των διαδοχικών κυβερνήσεων που θα επιχειρούν να λύσουν το πρόβλημα «δημοκρατική νομιμοποίηση χωρίς δημοκρατία».
-Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα φαίνεται να δέχεται τους ισχυρότερους κλυδωνισμούς στην ιστορία της ΕΕ και της Ευρωζώνης..
Αυτό ισχύει. Το οικοδόμημα της Ευρώπης τρίζει επειδή οι πολιτικές που ακολουθούνται στοχεύουν στην προσαρμογή σε ακραία νεοφιλελεύθερα πρότυπα. Οι ηγεμονικές τάξεις χρησιμοποιούν τον εκβιασμό των ελλειμμάτων ως μέσω πειθούς έχοντας την αυτοπεποίθηση που τους δίνει ο υπάρχον συσχετισμός δυνάμεων ότι οι όποιες αντιστάσεις (είτε κοινωνικές είτε τα δευτερογενή αρνητικά αποτελέσματα των πολιτικών τους) μπορούν να καμφθούν με ήττα του κόσμου της εργασίας. Αυτοί οι κλυδωνισμοί θα συνεχίζονται επειδή η κοινωνική κίνηση που δημιουργούν αυτές οι πολιτικές θέτει τα «πάντα» υπό επαναδιαπραγμάτευση. Πρόκειται για πολιτικές φωτιάς που αυξάνουν τους συστημικούς κινδύνους.
-Άρα, ποιες προτάσεις της αριστεράς μπορούν να απαντήσουν στη σημερινή έκφανση της κρίσης και της επίθεσης του νεοφιλελευθερισμού?
Σχηματικά, πρώτα και κύρια κάθε πρακτική πρόταση που διαπνέεται από το πνεύμα της κοινωνικής και διεθνούς αλληλεγγύης η οποία οργανώνει και κινητοποιεί τον κόσμο της εργασίας. Πιο στρατηγικές προτάσεις έχουν διατυπωθεί. Όπως ενδεικτικά: Α) Αμεσα δημόσια προγράμματα καταπολέμησης της ανεργίας και της αυξανόμενης φτώχιας. Β) Οργάνωση της παραγωγής και της ανταλλαγής με κριτήριο τις κοινωνικές ανάγκες και όχι την παραγωγή κερδών. Αντίσταση στις ιδιωτικοποιήσεις καις την εμπορευματοποίηση. Γ) Αναδιανομή εισοδήματος. Την κρίση να πληρώσουν οι πλούσιοι. Δ) Διεύρυνση των διαδικασιών δημοκρατικής λήψης αποφάσεων. Γιατί για παράδειγμα οι κοινωνίες να μην έχουν λόγο στις αποφάσεις των Κεντρικών τραπεζών ή γιατί να μην υπάρχει προϋπολογισμός δημοκρατικά αποφασισμένος;
ΕΝΕΔΡΑ, περιοδικό ν.ΣΥΝ, 9/11/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου