Οι προτάσεις για το σχεδιασμό της οικονομικής διακυβέρνησης της Ευρώπης περιλαμβάνουν δύο σκέλη.
Το πρώτο αφορά την κρίση χρέους, δημόσιου και ιδιωτικού. Οι προτάσεις που έχουν εμφανιστεί δημόσια δείχνουν ότι διαμορφώνεται στο εσωτερικό της Ευρωζώνης μία πιο ολοκληρωμένη αντίληψη για τη διαχείριση του χρέους. Ωστόσο ό, τι έχει προταθεί δεν αντιμετωπίζει ακόμη με πειστικό τρόπο τα προβλήματα που κουβαλάει το τραπεζικό σύστημα από τις συνέπειες της κρίσης του 2008.
Το δεύτερο σκέλος, εμφανίζεται ως μέσο ενίσχυσης της αξιοπιστίας των χωρών της Ευρωζώνης στις αγορές αναφορικά με τη διαχείριση του χρέους. Περιλαμβάνει δέσμη προτάσεων «για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας» η οποία στρέφεται ενάντια στον κόσμο της εργασίας και περιλαμβάνει μέτρα τα οποία αντιλαμβάνονται την ανταγωνιστικότητα κυρίως με όρους αύξησης της απόλυτης υπεραξίας, ως αναγκαίο όρο για την ανάταξη της κερδοφορίας των ατομικών κεφαλαίων.
Πρόκειται για υπό διαμόρφωση πρόταση η οποία αναμένεται να λάβει την τελική της μορφή στη Σύνοδο της 25ης Μαρτίου, με πολλές σημαντικές επιμέρους πλευρές ειδικά για τη διαχείριση του προβλήματος του χρέους που δεν έχουν αποσαφηνιστεί. Προφανώς, οι ρυθμίσεις οι οποίες προτείνονται θα συναντήσουν αντιδράσεις, οι οποίες έχουν αρχίσει να διατυπώνονται και από εθνικές κυβερνήσεις αλλά και από τα ευρωπαϊκά συνδικάτα.
Και τα δύο σκέλη, συνιστούν μία πρόταση η οποία ακόμη αν και δεν πείθει ότι αποτελεί μία συγκροτημένη ηγεμονική στρατηγική πρόταση για τη διαχείριση της κρίσης στην Ευρωζώνη ωστόσο εκφράζει το γεγονός ότι η διαδικασία συγκρότησης μίας ηγεμονικής πρότασης ολοκληρώνεται. Φαίνεται, από τις συζητήσεις που έχουν λάβει χώρα, σύμφωνα με όσα έχουν δει το φώς της δημοσιότητας, ότι το καθεστώς που χαρακτήριζε τις αποφάσεις ως τώρα και το οποίο ήταν πρωτοβουλίες ή μέτρα εκτός ή πίσω από τη «λογική της κατάστασης» πλέον βαίνει στο τέλος του. Διαμορφώνεται ένα συνολικό σχέδιο, το οποίο δεν εξαντλείται σε ό,τι ρητά περιλαμβάνεται στο ανακοινωθέν, το οποίο φαίνεται να λαμβάνει υπόψη του όλα τα στοιχεία της κατάστασης - παρόλο που οι προτάσεις για την περικοπή του χρέους της Ελλάδας στο ύψος του 50% και ρύθμιση πληρωμών σε τοκοχρεολύσια, σε βάθος χρόνου, ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει ο δημόσιος προϋπολογισμός, που θεωρούν αναγκαίες πολλοί αναλυτές, δεν εκφράζεται στα τελικά ανακοινωθέντα ενώ συζητείται μόνο η αδύναμη πρόταση της επιμήκυνσης και η πρόταση, με πολλά προβλήματα, επαναγοράς μέρους του χρέους (ενώ δεν υπάρχει μνεία για τον τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος των τραπεζών στην Ισπανία και πολλά άλλα που ακόμη υποδηλώνουν μία υποτίμηση όψεων της συγκυρίας).
Οι συγκρούσεις στις οποίες εμπλέκονται οι άρχουσες τάξεις στην Ευρώπη, μεταξύ τους αλλά το κυριότερο με τον κόσμο της μισθωτής εργασίας, είναι πολύ σημαντικές, καθώς μάλιστα με αυτή τη δέσμη προτάσεων ρίχνουν φωτιά στο κόσμο της εργασίας, και μόνο η πεποίθηση ότι το υποτονικό παρόν των κοινωνικών αγώνων θα είναι στοιχείο και της εικόνας του μέλλοντος μπορεί να αποτελεί πηγή αισιοδοξίας γι' αυτές.
Η εξέλιξη των κοινωνικών αγώνων θα αποτελέσει και τον κυριότερο παράγοντα για το κατά πόσο αυτή η πρόταση μπορεί να αντιμετωπίσει για τον κόσμο του κεφαλαίου αποτελεσματικά τα ζητήματα που έχει ανοίξει η διαχείριση της κρίσης του 2008 στην Ευρώπη, και επομένως να πείσει έμπρακτα για τον ηγεμονικό της χαρακτήρα.
Δημοσιεύτηκε στην ΕΠΟΧΗ, Κυριακή, 6/2/2011
