Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2016

THE MAN WHO WOULD BE KING(*) - ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΥΦΟΥΣ ΣΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΤΗΣ KΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Editorial  της τριμηνιαίας επιθεώρησης οικονομικής και πολιτικής θεωρίας "Θέσεις"
Τεύχος 134, περίοδος: Ιανουάριος - Μάρτιος  2016





1. Βοναπαρτική ηγεσία


Ζούμε την ολοκλήρωση της καταστατικής μετάλλαξης αυτού που κάποτε φιλοδοξούσε να εγγραφεί στον πολιτικό τόπο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, με την εγκαθίδρυση του μνημονιακού πολιτικού πλαισίου ως περίπου μόνιμου και αδιαμφισβήτητου «υπερταξικού» εργαλείου άσκησης πολιτικής. Ενός πλαισίου το οποίο είναι μεν «αντιλαϊκό» στην «καθ’ υπερβολή» εφαρμογή του, αλλά που με κατάλληλο χειρισμό από μέρους της κρατικής διαχείρισης μπορεί να περιοριστεί σε «αναγκαίο κακό», τις διαστροφές του οποίου μπορεί να μετριάσει ή να αντιστρέψει η φιλολαϊκή κρατική διαχείριση.

Ευτυχώς λοιπόν, στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση δεν επικράτησε η «υποχείρια του κεφαλαίου» Νέα Δημοκρατία και τα παρακλάδια της. Και τώρα η σθεναρή διαπραγματευτική τακτική της Αριστεράς κατορθώνει να ανακόψει την κεφαλαιακή επίθεση του μνημονίου «μετριάζοντας» τις επιπτώσεις του. Προωθεί το «παράλληλο πρόγραμμα», που αν και κάπως «θολό» εντούτοις είναι διαρκώς παρόν στην κυβερνητική προπαγάνδα, έστω και δια της συνεχούς αναβολής και συρρίκνωσής του.

Οι «λεπτοί χειρισμοί» που απαιτούνται για τον περιορισμό των «κοινωνικά άδικων» επιπτώσεων του Μνημονίου, αναδεικνύουν με σαφήνεια και επιτακτικότητα το ρόλο Α. Τσίπρα ως θεματοφύλακα της αριστεροσύνης μιας κυβέρνησης που «κλήθηκε» να υπερασπίσει τα «λαϊκά συμφέροντα» σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία και είναι «αποφασισμένη να μην λιποτακτήσει». Αυτός ο περίπου επαναστατικός ρόλος του leader maximo που αναλαμβάνει ο πρωθυπουργός αναδεικνύει για μια ακόμη φορά τη σημασία των κρατικών μηχανισμών στην υλοποίηση του «στρατηγικού στόχου» της Αριστεράς, που έστω και με μνημονιακό μανδύα, συνδυασμένος με τακτικές υποχωρήσεις, παραμένει ο «σοσιαλισμός».

Με την παρουσία του ηγεμόνα Βοναπάρτη Α. Τσίπρα ως πρωθυπουργού, η Αριστερά «δίνει μάχες» υιοθετώντας όλα τα μνημονιακά νομοσχέδια με διαδικασίες που τίποτε δεν έχουν να ζηλέψουν από τους αναγκαστικούς νόμους έκτακτων καθεστώτων, επιβεβαιώνοντας με τον πλέον αποκαλυπτικό τρόπο τον προσχηματικό χαρακτήρα της αντιπροσώπευσης ως ιδεολογικού κρατικού μηχανισμού που σε τελική ανάλυση αναστέλλεται όποτε οι «συνθήκες» το απαιτούν, ένα είδος καθεστώτος έκτακτης ανάγκης μέσα στη «δημοκρατική ομαλότητα».

Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2015

A WHITER SHADE OF PALE - ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ

Editorial  της τριμηνιαίας επιθεώρησης οικονομικής και πολιτικής θεωρίας "Θέσεις"
Τεύχος 133, περίοδος: Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2015 








A WHITER SHADE OF PALE1
ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ





  • Προαναγγελθείς θάνατος

    Ο μετά το δημοψήφισμα άτακτος συμβιβασμός στη νέα συμφωνία - τρίτο Μνημόνιο δεν ήταν κεραυνός που απρόσμενα έπεσε εν αιθρία. Είχε προαναγγελθεί από το τυπικά «ασύμβατο» αίτημα στήριξης προς τον ESM τρεις μόλις μέρες πριν το δημοψήφισμα, που «όπλιζε την κυβέρνηση» με λαϊκή στήριξη στον αγώνα που έδινε με «εθνική αξιοπρέπεια» απέναντι στην «εκβιαστική» στάση των δανειστών. Έναν αγώνα που όπως μάθαμε – ήδη πριν τη συμφωνία από επίσημα κυβερνητικά κείμενα – επί 7 μήνες στόχο είχε τον «έντιμο συμβιβασμό» και όχι τη «ρήξη», ως προϋπόθεση για την «ανάπτυξη» σε καθεστώς ενισχυμένης ανταγωνιστικότητας, εφικτής λόγω της προηγηθείσας πενταετούς «οικονομικής προσαρμογής», αλλά και σημαντικών «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» που έθεταν τη βάση για μια νέα εκκίνηση «της οικονομίας».
    Μάλιστα η κυβερνητική προπαγάνδα στη μακρά πορεία προς τη νέα ηγεμονία της που προέκυψε μετά τις πρόσφατες εκλογές, τείνει να εμφανίσει την καταστατική ολοκληρωτική παραίτησή της από την όποια στρατηγική ενίσχυσης της εργασίας στον κοινωνικό συσχετισμό δύναμης, ως έναν «αναγκαίο συμβιβασμό» που δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι η πολιτική της είναι «συμβιβασμένη». Έτσι παραπέμφθηκαν τελεσίδικα στην κοινωνική «Δευτέρα Παρουσία» κρίσιμα «κοινωνικά προαπαιτούμενα» για τους «από κάτω»: Η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, η ενίσχυση των χαμηλοσυνταξιούχων, η αποκατάσταση ενός κοινωνικά ανεκτού κατώτατου μισθού, η ακύρωση των άτυπων εργασιακών σχέσεων και της εργοδοτικής ασυδοσίας, ένα ελάχιστο δίχτυ κοινωνικής προστασίας στην υγεία, στην παιδεία, στους στοιχειώδεις όρους κοινωνικής αναπαραγωγής των κυριαρχούμενων τάξεων. Είναι πλέον παρελκόμενα της «αναπτυξιακής διαδικασίας», της «μεγέθυνσης της οικονομίας» αν και εφόσον το επιτρέψουν οι μελλοντικές δυνατότητες της «αριστερής οκταετίας», μιας και η πρώτη τετραετία θα αναλωθεί σχεδόν ολόκληρη στην «εφαρμογή του τρίτου Μνημονίου».
  • Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015

    Δήλωση Σ. Λαπατσιώρα στην Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ της 30/7/2015


    Αγαπητές συτρόφισσες και αγαπητοί σύντροφοι
    Λόγω ασθένειας δεν μπορώ να παραβρεθώ σε αυτήν την κρίσιμη και σημαντική Κ.Ε
    Επισυνάπτω δηλωσή μου η οποία θα αποτελούσε και τη βάση του περιεχομένου της παρεμβάσής μου αν ήμουν παρών.

    Η συμφωνία της 12/7 υπογράφεται από μία κυβέρνηση που προέρχεται από την Αριστερά. Συνάμα, την προσδιορίζει ως μία κυβέρνηση η οποία δεν μπορεί να κυβερνήσει με βάση ένα πρόγραμμα της Αριστεράς, με άλλα λόγια την προσδιορίζει ως μία κυβέρνηση η οποία θα υλοποιήσει το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας. Αυτή η κυβέρνηση, καλείται όχι μόνο να διατηρήσει ό,τι ονομάστηκε «μνημονιακό καθεστώς» αλλά να το βαθύνει και να το ενισχύσει, δομικά και θεσμικά. Να συνεχίσει ένα πρόγραμμα μείωσης μισθών, συντάξεων, γενικότερα «υποτίμησης της εργασίας», αποδιάρθρωσης όψεων του κοινωνικού κράτους, υλοποίησης ενός προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων και περιστολής της δημοκρατικής εκπροσώπησης των κατώτερων τάξεων.


    Τρίτη 14 Ιουλίου 2015

    Memorandum, 10/7/2015, πολύ σύντομο σχόλιο


    Ο,τι ακούγεται ως περιεχόμενο και μορφή της Συμφωνίας, όχι μόνο εγκυμονεί κοινωνικό εμπρησμό, αλλά δημιουργεί την απορία αν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε κυβέρνηση δημοκρατικά εκλεγμένη η οποία να μπορεί να το εφαρμόσει, στους χρόνους του και στους όρους του. Πρόκειται για Συμφωνία που ανοίγει το δρόμο, για ενα συνεχές, "εβδομαδιαίο" δίλημμα.
    Για μια Συμφωνία για την οποία ήδη διεθνώς σχηματίζονται προσδοκίες (με οικονομικό αποτέλεσμα) ότι δεν μπορεί να εφαρμοστεί και θα οδηγήσει σε αδιέξοδο, εντός τριμήνων στην καλύτερη περίπτωση, με ακόμη χειρότερους όρους, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά, οι οποίοι θα έχουν διαμορφωθεί από την επιχείρηση εφαρμογής της.


    14/7/2015, 22:13

    Σάββατο 11 Ιουλίου 2015

    ΣΥΜΦΩΝΙΑ 10 ΙΟΥΛ 2015: Προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα

    Αυτό που εκτυλίσσεται μπροστά μας είναι ο εγκλωβισμός μίας στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ που πίστεψε ότι μπορεί να κυβερνήσει όπως προ κρίσης (ala Καραμανλή, Σημίτη) χωρίς τους μετασχηματισμούς που απαιτούνται.
    Στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες μετά την κρίση του 2008, ειδικά στην ελληνική μετά την «πολεμικού τύπου» ύφεση, οι μόνοι δρόμοι είναι είτε να πληρώσουν την έξοδο από την κρίση οι υποτελείς τάξεις (αυτό που συντελείται ήδη και συνομολογεί η κυβέρνηση εν πολλοίς) είτε να πληρώσουν οι ανώτερες τάξεις. Αυτό δεν γίνεται με λόγια αλλά με πραγματικά αποτελέσματα στον κοινωνικό συσχετισμό δυνάμεων και αποτυπώνεται σε νόμους, πρωτοβουλίες και όχι σε συμβολικά «μέτρα» για να σωθούν τα προσχήματα.
    Η κυβέρνηση παγιδεύτηκε σε ένα σχέδιο «ιστορικού συμβιβασμού» πολύ πριν γίνει κυβέρνηση, ό,τι ονομάστηκε «ωρίμανση» του ΣΥΡΙΖΑ και πίστεψε ότι μπορεί να κάνει το αδύνατο.