Η ε­πι­μή­κυν­ση διευ­κο­λύ­νει τη βα­θύ­τε­ρη ε­σω­τε­ρι­κή υ­πο­τί­μη­ση

Η ε­πι­μή­κυν­ση διευ­κο­λύ­νει τη βα­θύ­τε­ρη ε­σω­τε­ρι­κή υ­πο­τί­μη­ση

Συνέντευξη στην εφημερίδα Εποχή, Κυριακή, 30 Σεπτεμβρίου 2012

Η τα­κτι­κή μα­στί­γιο και κα­ρό­το, και πά­λι μα­στί­γιο δεν ε­φαρ­μό­ζε­ται πια μο­νά­χα στην «ει­δι­κή πε­ρί­πτω­ση» της Ελλά­δας. Η Ισπα­νία, αλ­λά και η Πορ­το­γα­λία, α­κό­μα και η Ιτα­λία α­ντι­με­τω­πί­ζουν πια, με α­πρό­βλε­πτες συ­νέ­πειες, τα «μπρος πί­σω» του Βε­ρο­λί­νου και των προ­θύ­μων συμ­μά­χων του. Τι ση­μαί­νουν ό­λα αυ­τά και πώς ε­πη­ρεά­ζουν τις ε­ξε­λί­ξεις στη χώ­ρα μας εν ό­ψει του νέ­ου πα­κέ­του α­ντι­λαϊκών και υ­φε­σια­κών μέ­τρων, αλ­λά και του «σω­τή­ριου» αι­τή­μα­τος για ε­πι­μή­κυν­ση;

Tη συ­νέ­ντευ­ξη πή­ρε ο Παύ­λος Κλαυ­δια­νός

Οι ε­ξε­λί­ξεις στην ΕΕ α­να­τρέ­πουν, ου­σια­στι­κά, τα βή­μα­τα που θεω­ρή­θη­κε ή προ­βλή­θη­κε ό­τι έ­γι­ναν τους τε­λευ­ταίους μή­νες για την α­ντι­με­τώ­πι­ση της κρί­σης στην ευ­ρω­ζώ­νη. Εννοού­με την α­πό­φα­ση πε­ρί κε­φα­λαιο­ποίη­σης των τρα­πε­ζών (που α­πέ­σπα­σε ο Μό­ντι) και την α­γο­ρά ο­μο­λό­γων (που ει­ση­γή­θη­κε ο Ντρά­γκι). Η συ­νά­ντη­ση Μέρ­κελ – Λα­γκάρ­ντ, η υ­πα­να­χώ­ρη­ση της Γερ­μα­νίας και των δο­ρυ­φό­ρων της στο θέ­μα της Ισπα­νίας εί­ναι σο­βα­ρές ε­ξε­λί­ξεις, ε­πι­τεί­νουν την α­στά­θεια. Τι ση­μαί­νουν ό­λα αυ­τά, πού βρι­σκό­μα­στε;

Οι α­πο­φά­σεις της Ε­ΚΤ εί­ναι α­πο­τέ­λε­σμα της στρα­τη­γι­κής να με­τα­τί­θε­νται α­πό τα κρά­τη-μέ­λη δη­μο­σιο­νο­μι­κές α­πο­φά­σεις σε αυ­τήν, για λό­γους που έ­χουν να κά­νουν με την στρα­τη­γι­κή δια­χεί­ρι­σης της κρί­σης του 2008. Οι πρό­σφα­τες α­πο­φά­σεις της συ­νά­δουν με την α­ντί­λη­ψη του ΔΝΤ για μια α­να­θεώ­ρη­ση της ευ­ρω­παϊκής στρα­τη­γι­κής η ο­ποία έ­χει βρεί και συμ­μά­χους στο «Νό­το». Η α­ντί­λη­ψη του ΔΝΤ εί­ναι ό­τι θα πρέ­πει να δο­θούν πε­ρισ­σό­τε­ροι βαθ­μοί ε­λευ­θε­ρίας στις κυ­βερ­νή­σεις των κρα­τών – με­λών, ώ­στε να ε­φαρ­μό­σουν μεν την νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη στρα­τη­γι­κή με­τάλ­λα­ξης του ευ­ρω­παϊκού «κοι­νω­νι­κού υ­πο­δείγ­μα­τος», με την α­να­γκαία κάμ­ψη των ρυθ­μών με­γέ­θυν­σης ή και την ύ­φε­ση που συ­νο­δεύει αυ­τήν την στρα­τη­γι­κή, αλ­λά σε με­γα­λύ­τε­ρο βά­θος χρό­νου, χω­ρίς να ο­δη­γεί σε κα­τα­στά­σεις οι­κο­νο­μι­κής ύ­φε­σης τύ­που Ελλά­δας. Αυ­τή η α­να­θεώ­ρη­ση εί­ναι εν μέ­ρει ε­πι­βε­βλη­μέ­νη α­πό το μέ­γε­θος των χρη­μα­το­δο­τι­κών α­να­γκών της Ιτα­λίας και της Ισπα­νίας (και της ί­διας της Γαλ­λίας). Αυ­τή η α­ντί­λη­ψη συ­νε­πά­γε­ται ό­τι η Γερ­μα­νία και τα άλ­λα κρά­τη με ΑΑΑ πι­στο­λη­πτι­κή ι­κα­νό­τη­τα και πλε­ο­νά­σμα­τα θα ε­πω­μι­στούν πο­λύ με­γα­λύ­τε­ρα βά­ρη, ε­νώ συγ­χρό­νως θα δο­θεί η δυ­να­τό­τη­τα στα υ­πό­λοι­πα κρά­τη μέ­λη να μη κά­νουν σύ­ντο­μα τις α­να­γκαίες με­ταρ­ρυθ­μί­σεις που α­παι­τού­νται ώ­στε να τε­θεί σε λει­τουρ­γία το δη­μο­σιο­νο­μι­κό σύμ­φω­νο. Εν ο­λί­γοις, κα­λού­νται οι Γερ­μα­νοί να ο­δη­γη­θούν και αυ­τοί σε μέ­τρα προ­σαρ­μο­γής, χω­ρίς να έ­χουν αυ­τό το ο­ποίο θεω­ρούν δί­καιο α­ντάλ­λαγ­μα. Πρό­κει­ται για μυω­πι­κή α­ντί­λη­ψη, ό­πως έ­χου­με ε­πι­ση­μά­νει α­πό το 2009 που α­πο­φα­σί­στη­κε αυ­τή η στρα­τη­γι­κή, αν έ­χου­με κρι­τή­ριο τα ζη­τή­μα­τα χρη­μα­το­δό­τη­σης. Ωστό­σο, συγ­χρό­νως πρό­κει­ται για α­να­γκαία στρα­τη­γι­κή, η ο­ποία ε­πι­τα­χύ­νει και εμ­βα­θύ­νει το νε­ο­φι­λευ­θε­ρι­σμό και ως εκ τού­του εί­ναι στρα­τη­γι­κή φω­τιάς με ό­λες τις ε­ντά­σεις που έ­χει και ε­πι­φέ­ρει μια τέ­τοια - ει­δι­κά εν ό­ψει της Συ­νό­δου Κο­ρυ­φής και της συ­νει­δη­το­ποίη­σης ό­τι πλέ­ον α­πο­μο­νώ­νε­ται και ε­ντός Ευ­ρώ­πης. Εν κα­τα­κλεί­δι, η πο­λι­τι­κή ε­λί­τ, εκ­προ­σω­πώ­ντας τα μα­κρο­πρό­θε­σμα συμ­φέ­ρο­ντα του κε­φα­λαίου, κά­νει έ­ναν πό­λε­μο ε­να­ντίον των κοι­νω­νιών της Ευ­ρώ­πης και αυ­τό ο­δη­γεί και σε ε­πι­μέ­ρους συ­γκρού­σεις. Σε σχέ­ση με την Ισπα­νία. Με βά­ση την προ­η­γού­με­νη α­νά­λυ­ση η δή­λω­ση της Γερ­μα­νίας και των δο­ρυ­φό­ρων της ό­τι τα 100 δισ. θα προ­στε­θούν στο δη­μό­σιο χρέ­ος της Ισπα­νίας – α­νε­βά­ζο­ντάς το κο­ντά στο 100% του Α­ΕΠ κα­θί­στα­ται κα­τα­νο­η­τή. Στην Ισπα­νία οι ε­ξε­λί­ξεις θέ­τουν σε δο­κι­μα­σία το σχέ­διο Ρα­χόι για την ε­πι­βο­λή «μνη­μο­νίου» λι­τό­τη­τας χω­ρίς Μνη­μό­νιο. Τί­θε­ται θέ­μα θε­σμι­κής στα­θε­ρό­τη­τας λό­γω των αι­τη­μά­των αυ­το­νο­μίας που υ­φέρ­πουν και πρό­κει­ται για μία α­κό­μη πε­ρί­πτω­ση που η πο­λι­τι­κή στα­θε­ρό­τη­τα ε­νός κρά­τους-μέ­λους δε συμ­βα­δί­ζει με τις α­νά­γκες της προω­θού­με­νης δη­μο­σιο­νο­μι­κής και τρα­πε­ζι­κής ε­νο­ποίη­σης.

Συ­ζη­τώ­ντας για την ε­πι­μή­κυν­ση ό­σον α­φο­ρά το ελ­λη­νι­κό πρό­γραμ­μα, φθά­σα­με βαθ­μιαία στο πραγ­μα­τι­κό ζή­τη­μα που κρυ­βό­ταν ε­πι­με­λώς, ό­τι δη­λα­δή αυ­τό εί­ναι με­τέω­ρο. Μι­λούν για νέο «σχέ­διο σω­τη­ρίας», χρη­μα­το­δο­τι­κό κε­νό και ποιος (δεν) θα το κα­λύ­ψει κ.λπ. Εν τω με­τα­ξύ, δια­πραγ­μα­τεύο­νται η κυ­βέρ­νη­ση με την τρόι­κα το σχέ­διο για 2013-2014. Πώς συμ­βι­βά­ζο­νται ό­λα αυ­τά;

Το ελ­λη­νι­κό πρό­γραμ­μα έ­χει δύο ά­ξο­νες. Εν συ­ντο­μία: τα ελ­λείμ­μα­τα και τη με­τα­στρο­φή της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μίας σε πιο ε­ξω­στρε­φή μέ­σω της υ­πο­τί­μη­σης της ερ­γα­σίας. Λό­γω του πο­λε­μι­κού του, α­πέ­να­ντι στην κοι­νω­νία, χα­ρα­κτή­ρα ε­πι­φέ­ρει ύ­φε­ση η ο­ποία φτιά­χνει το γνω­στό πλέ­ον σπι­ράλ χρέ­ους-ελ­λειμ­μά­των και ύ­φε­σης. Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι το ελ­λη­νι­κό πρό­γραμ­μα, ό­πως και κά­θε α­ντί­στοι­χο ευ­ρω­παϊκό πρό­γραμ­μα προϋπο­θέ­τει την κά­λυ­ψη των χρη­μα­το­δο­τι­κών κε­νών του δη­μό­σιου το­μέα εί­τε με μείω­ση των κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών εί­τε με κού­ρε­μα αυ­ξά­νε­ται εί­τε με ι­διω­τι­κο­ποιή­σεις εί­τε με ε­ξω­τε­ρι­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση (ε­φό­σον ο πλη­θω­ρι­σμός δεν, η με­γέ­θυν­ση εί­ναι α­ντι­φα­τι­κή με το χρό­νο που διαρ­κούν τα προ­γράμ­μα­τα λι­τό­τη­τας και τα ε­πι­τό­κια δα­νει­σμού α­πό τις α­γο­ρές για την α­να­χρη­μα­το­δό­τη­ση των χρεών αυ­ξά­νουν). Το χρη­μα­το­δο­τι­κό κε­νό εί­χε δια­πι­στω­θεί α­πό την προ­η­γού­με­νη α­ξιο­λό­γη­ση της τρόι­κας, εμ­φα­νι­ζό­ταν στους υ­πο­λο­γι­σμούς του ΔΝΤ. Από τη στιγ­μή που δια­πι­στώ­θη­κε ύ­φε­ση με­γα­λύ­τε­ρη α­π’ ό,τι α­να­με­νό­ταν τό­τε και τα έ­σο­δα των ι­διω­τι­κο­ποιή­σεων α­πο­δείχ­θη­κε ό­τι θα εί­ναι πιο λί­γα α­πό τα υ­πο­λο­γι­ζό­με­να, οι ό­ποιες προ­σπά­θειες μείω­σης του ελ­λείμ­μα­τος α­πλά συ­γκρα­τούν το διαρ­κώς αυ­ξα­νό­με­νο χρη­μα­το­δο­τι­κό κε­νό. Τα μέ­τρα τα ο­ποία λαμ­βά­νο­νται αυ­τές τις η­μέ­ρες, ο­δη­γούν σε ύ­φε­ση του­λά­χι­στον 7% για το 2013 χω­ρίς πρό­σθε­τη χρη­μα­το­δό­τη­ση (πρό­κει­ται για πο­λύ αι­σιό­δο­ξη ε­κτί­μη­ση) και α­προσ­διό­ρι­στη α­κό­μη για το 2014. Επο­μέ­νως οι χρη­μα­το­δο­τι­κές α­νά­γκες αυ­ξά­νουν. Με άλ­λα λό­για, το πρό­βλη­μα του με­τέω­ρου του προ­γράμ­μα­τος ή­ταν γνω­στό, αλ­λά λυ­νό­ταν δια της αρ­χής της με­τά­θε­σης. Με τον ί­διο τρό­πο θα λυ­θεί και τώ­ρα. Η ε­πι­μή­κυν­ση του προ­γράμ­μα­τος συ­νε­πά­γε­ται με­γα­λύ­τε­ρο χρη­μα­το­δο­τι­κό κε­νό, κυ­ρίως λό­γω της ύ­φε­σης, που προ­κα­λεί το ό­λο πρό­γραμ­μα.

Η ε­πι­μή­κυν­ση έ­χει α­πορ­ρι­φθεί α­πό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως λύ­ση. Τι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ζη­τά­ει η κυ­βέρ­νη­ση με τον ό­ρο «ε­πι­μή­κυν­ση»; Για­τί πό­τε λέει ό­τι δεν θα χρεια­σθούν πρό­σθε­τη χρη­μα­το­δό­τη­ση (Σα­μα­ράς), πό­τε α­να­φέ­ρο­νται και τα πο­σά (Στουρ­νά­ρας). Ποιο το σκε­πτι­κό της δι­κής μας ε­να­ντίω­σης;

Η ε­πι­μή­κυν­ση «α­πα­λύ­νει» μό­νο την ε­φαρ­μο­γή και την κα­τα­νέ­μει σε βά­θος χρό­νου. Η ύ­φε­ση που θα δη­μιουρ­γή­σουν τα μέ­τρα, ε­κτός α­πό πρω­τό­γνω­ρη κα­τά­στα­ση ε­ξα­θλίω­σης για με­γά­λα τμή­μα­τα της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νίας, θα δη­μιουρ­γή­σει α­πό­κλι­ση στό­χων. Η σκέ­ψη φαί­νε­ται να εί­ναι: αν κα­τα­νε­μη­θούν πιο ο­μα­λά οι στό­χοι προ­σαρ­μο­γής, τό­τε δεν θα χρεια­στεί τα νέα μέ­τρα που θα παρ­θούν να εί­ναι τό­σο «σκλη­ρά» το 2013 (μάλ­λον το κα­λο­καί­ρι). Η ε­πι­μή­κυν­ση δί­νει τη δυ­να­τό­τη­τα να σπά­σουν τα νέα μέ­τρα σε πε­ρισ­σό­τε­ρα πα­κέ­τα, ε­φό­σον κά­θε χρό­νο θα υ­πάρ­χουν πιο μι­κροί στό­χοι. Επι­μή­κυν­ση χω­ρίς κά­ποιας μορ­φής χρη­μα­το­δό­τη­ση δεν υ­πάρ­χει – αυ­τή θα πά­ρει εί­τε τη μορ­φή της ε­νί­σχυ­σης με διά­φο­ρα πα­κέ­τα εί­τε της α­να­θεώ­ρη­σης της δα­νεια­κής σύμ­βα­σης εί­τε της μείω­σης ε­πι­το­κίω­ν… Η ά­πο­ψη ό­τι το να μι­λά­με για χρη­μα­το­δο­τι­κά κε­νά λό­γω ε­πι­μή­κυν­σης δυ­σκο­λεύει τη δια­πραγ­μά­τευ­ση εί­ναι α­νε­δα­φι­κή. Μοιά­ζει με την ά­πο­ψη ό­τι για την ύ­φε­ση φταίει ό­τι μι­λά­με για ύ­φε­ση. Όλοι γνω­ρί­ζουν ό­τι το ελ­λη­νι­κό πρό­γραμ­μα εί­ναι ε­κτός στό­χων α­πό τον προ­η­γού­με­νο χρό­νο. Ότι για να ε­πι­στρέ­ψει στις α­γο­ρές και να μπο­ρεί να πλη­ρώ­νει το­κο­χρε­ο­λύ­σια η Ελλά­δα χω­ρίς πρό­σθε­τη χρη­μα­το­δό­τη­ση, α­παι­τού­νται ε­ξω­φρε­νι­κές υ­πο­θέ­σεις για με­γέ­θυν­ση, έ­σο­δα α­πό ι­διω­τι­κο­ποιή­σεις και πρω­το­γε­νή πλε­ο­νά­σμα­τα. Το κού­ρε­μα που σχε­διά­ζε­ται (συμ­με­το­χή της Ε­ΚΤ), α­πο­τε­λεί μορ­φή κά­λυ­ψης του χρη­μα­το­δο­τι­κού κε­νού ω­στό­σο εί­ναι α­να­πο­τε­λε­σμα­τι­κό και έ­χει νό­η­μα μό­νο ως τμη­μα­τι­κή ά­σκη­ση σε μία πιο ο­λο­κλη­ρω­μέ­νη λύ­ση, που θα α­φο­ρά και τα κρά­τη-μέ­λη που έ­χουν δα­νεί­σει το ελ­λη­νι­κό δη­μό­σιο. Άλλω­στε, το χρέ­ος δεν ή­ταν το πραγ­μα­τι­κό πρό­βλη­μα των μνη­μο­νίων. Φαί­νε­ται, εν τέ­λει, η ε­πι­μή­κυν­ση και ο συν­δυα­σμός των δια­φό­ρων τρό­πων κά­λυ­ψης του χρη­μα­το­δο­τι­κού κε­νού να α­πο­τε­λεί α­πλά ε­πι­χεί­ρη­ση ε­πι­μή­κυν­σης του πο­λι­τι­κού τους χρό­νου, ο­λο­κλη­ρώ­νο­ντας με νέ­ους γύ­ρους την δια­δι­κα­σία ε­σω­τε­ρι­κής υ­πο­τί­μη­σης.

Οι τε­λευ­ταίες ε­κτι­μή­σεις για την πο­ρεία της ύ­φε­σης στην ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία εί­ναι τρο­μα­κτι­κές. Για πα­ρά­δειγ­μα η City προ­βλέ­πει για το 2013 πτώ­ση 10,7%, έ­να­ντι 7,5% το 2012! Πού πά­με, και πού μπο­ρού­με να φθά­σου­με;

Χω­ρίς πρό­σθε­τη χρη­μα­το­δό­τη­ση, η ο­ποία να κα­τευ­θυν­θεί στην οι­κο­νο­μι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα εί­ναι αυ­τό έ­να πο­λύ πι­θα­νό μέ­γε­θος. Εί­ναι, θα λέ­γα­με, βα­σι­κό σε­νά­ριο, το ο­ποίο ι­σο­δυ­να­μεί με κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή έ­κρη­ξη. Η City δεί­χνει στη Σύ­νο­δο Κο­ρυ­φής ό­τι α­παι­τού­νται προ­γράμ­μα­τα χρη­μα­το­δό­τη­σης της οι­κο­νο­μι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας – ό­χι για να έρ­θει η α­νά­πτυ­ξη αλ­λά για να υ­πάρ­χει μία ύ­φε­ση μι­κρό­τε­ρη του 2012 και να μην ο­δη­γη­θού­με σε α­κραία φαι­νό­με­να α­πο­στα­θε­ρο­ποίη­σης.

Το αντίπαλο σχέδιο

Αυ­τές οι ε­ξε­λί­ξεις τρο­πο­ποιούν το συριζικό α­ντί­πα­λο σχέ­διο για έ­ξο­δο α­πό την κρί­ση; Πό­σο το ε­πη­ρεά­ζουν και προς ποια κα­τεύ­θυν­ση;

Οποιο­δή­πο­τε πρό­γραμ­μα α­πο­τε­λεί την ε­πι­κύ­ρω­ση και έκ­φρα­ση μιας κοι­νω­νι­κής συμ­μα­χίας. Το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο σή­με­ρα εί­ναι ό­τι τα νέα μέ­τρα ο­δη­γούν σε ε­πέ­κτα­ση των φαι­νο­μέ­νων α­πο­διάρ­θρω­σης της κοι­νω­νι­κής συ­νο­χής, σε φαι­νό­με­να α­κραίας φτώ­χιας και ε­ξα­θλίω­σης. Τα κι­νή­μα­τα αλ­λη­λεγ­γύης αλ­λά και οι κοι­νω­νι­κοί θε­σμοί οι ο­ποίοι θα εκ­προ­σω­πή­σουν, μα­ζι­κά, τις α­παι­τή­σεις του κό­σμου της ερ­γα­σίας, εί­ναι πο­λύ πί­σω α­πό τις α­νά­γκες που υ­πάρ­χουν και θα προ­κύ­ψουν. Η βα­θύ­τα­τη ύ­φε­ση, η κοι­νω­νι­κή α­πο­διάρ­θρω­ση που συ­νε­πά­γε­ται, δη­μιουρ­γεί δυ­σκο­λίες στη συλ­λο­γι­κή δρά­ση και την ορ­γά­νω­σή της τις ο­ποίες πρέ­πει να σκε­φτού­με. Συν­θη­μα­τι­κά, αυ­ξά­νει μεν η ορ­γή του κό­σμου αλ­λά συ­νά­μα και η α­πελ­πι­σία. Από αυ­τή την πλευ­ρά, α­πο­τε­λεί με­γά­λη υ­πο­χώ­ρη­ση για τη συ­γκρό­τη­ση των – α­να­γκαίων και μό­νο – προϋπο­θέ­σεων για μια α­ρι­στε­ρή έ­ξο­δο α­πό την κρί­ση το γε­γο­νός ό­τι δεν προ­χώ­ρη­σε γρή­γο­ρα η με­τε­ξέ­λι­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, για να ε­ντά­ξει το νέο κό­σμο που τον προ­σέγ­γι­σε: έ­πρε­πε να έ­χει τε­λειώ­σει α­πό τον Ιού­λη. Από ε­κεί και με­τά μπο­ρού­με να πού­με και άλ­λα. Συ­νο­πτι­κά δύο. Πρώ­το, το πρό­γραμ­μα με­τάλ­λα­ξης τα ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μίας σε πιο ε­ξω­στρε­φή έ­χει ο­δη­γή­σει σε α­πα­ξίω­ση και κα­τα­στρο­φή πα­ρα­γω­γι­κών δυ­να­το­τή­των, δια­δι­κα­σία η ο­ποία με τα νέα μέ­τρα θα συ­νε­χι­στεί και αυ­τό δη­μιουρ­γεί πρό­σθε­τες δυ­σκο­λίες, ει­δι­κά με το ση­μείο εκ­κί­νη­σης. Δεύ­τε­ρο, οι δια­μορ­φού­με­νες ε­ξε­λί­ξεις στην Ευ­ρώ­πη, πα­ρό­λο που δεν κι­νού­νται προς την «κα­λή πλευ­ρά», δί­νουν πε­ρισ­σό­τε­ρο χώ­ρο και «αυ­ξά­νουν» την κοι­νω­νι­κή ε­γκυ­ρό­τη­τα ε­νός προ­γράμ­μα­τος της ρι­ζο­σπα­στι­κής α­ρι­στε­ράς για έ­ξο­δο α­πό την κρί­ση.

http://www.epohi.gr/portal/oikonomia/11016-sss-sssss-s-sss