Δήλωση Σ. Λαπατσιώρα στην Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ της 30/7/2015

Αγαπητές συτρόφισσες και αγαπητοί σύντροφοι
Λόγω ασθένειας δεν μπορώ να παραβρεθώ σε αυτήν την κρίσιμη και σημαντική Κ.Ε
Επισυνάπτω δηλωσή μου η οποία θα αποτελούσε και τη βάση του περιεχομένου της παρεμβάσής μου αν ήμουν παρών.

Η συμφωνία της 12/7 υπογράφεται από μία κυβέρνηση που προέρχεται από την Αριστερά. Συνάμα, την προσδιορίζει ως μία κυβέρνηση η οποία δεν μπορεί να κυβερνήσει με βάση ένα πρόγραμμα της Αριστεράς, με άλλα λόγια την προσδιορίζει ως μία κυβέρνηση η οποία θα υλοποιήσει το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας. Αυτή η κυβέρνηση, καλείται όχι μόνο να διατηρήσει ό,τι ονομάστηκε «μνημονιακό καθεστώς» αλλά να το βαθύνει και να το ενισχύσει, δομικά και θεσμικά. Να συνεχίσει ένα πρόγραμμα μείωσης μισθών, συντάξεων, γενικότερα «υποτίμησης της εργασίας», αποδιάρθρωσης όψεων του κοινωνικού κράτους, υλοποίησης ενός προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων και περιστολής της δημοκρατικής εκπροσώπησης των κατώτερων τάξεων.

Memorandum, 10/7/2015, πολύ σύντομο σχόλιο

Ο,τι ακούγεται ως περιεχόμενο και μορφή της Συμφωνίας, όχι μόνο εγκυμονεί κοινωνικό εμπρησμό, αλλά δημιουργεί την απορία αν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε κυβέρνηση δημοκρατικά εκλεγμένη η οποία να μπορεί να το εφαρμόσει, στους χρόνους του και στους όρους του. Πρόκειται για Συμφωνία που ανοίγει το δρόμο, για ενα συνεχές, "εβδομαδιαίο" δίλημμα.
Για μια Συμφωνία για την οποία ήδη διεθνώς σχηματίζονται προσδοκίες (με οικονομικό αποτέλεσμα) ότι δεν μπορεί να εφαρμοστεί και θα οδηγήσει σε αδιέξοδο, εντός τριμήνων στην καλύτερη περίπτωση, με ακόμη χειρότερους όρους, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά, οι οποίοι θα έχουν διαμορφωθεί από την επιχείρηση εφαρμογής της.

14/7/2015, 22:13

ΣΥΜΦΩΝΙΑ 10 ΙΟΥΛ 2015: Προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα

Αυτό που εκτυλίσσεται μπροστά μας είναι ο εγκλωβισμός μίας στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ που πίστεψε ότι μπορεί να κυβερνήσει όπως προ κρίσης (ala Καραμανλή, Σημίτη) χωρίς τους μετασχηματισμούς που απαιτούνται.

Στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες μετά την κρίση του 2008, ειδικά στην ελληνική μετά την «πολεμικού τύπου» ύφεση, οι μόνοι δρόμοι είναι είτε να πληρώσουν την έξοδο από την κρίση οι υποτελείς τάξεις (αυτό που συντελείται ήδη και συνομολογεί η κυβέρνηση εν πολλοίς) είτε να πληρώσουν οι ανώτερες τάξεις. Αυτό δεν γίνεται με λόγια αλλά με πραγματικά αποτελέσματα στον κοινωνικό συσχετισμό δυνάμεων και αποτυπώνεται σε νόμους, πρωτοβουλίες και όχι σε συμβολικά «μέτρα» για να σωθούν τα προσχήματα.

Η κυβέρνηση παγιδεύτηκε σε ένα σχέδιο «ιστορικού συμβιβασμού» πολύ πριν γίνει κυβέρνηση, ό,τι ονομάστηκε «ωρίμανση» του ΣΥΡΙΖΑ και πίστεψε ότι μπορεί να κάνει το αδύνατο.

ΠΛΗΒΕΙΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΠΑΤΡΙΚΙΩΝ

Editorial Περιοδικού Θέσεις, 2015.07

1. Από τα αίτια στα αποτελέσματα

Πολλοί διερωτώνται τι έκανε την ηγετική ομάδα της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ να αλλάξει αιφνιδίως γραμμή πλεύσης. Ενώ φαινόταν ότι ήταν έτοιμη να αποδεχθεί την «οδυνηρή», «έντιμη (ma non troppo)» και πάντως ακολουθούσα τις επιταγές του νεοφιλελευθερισμού συμφωνία (με κάποιες απαλύνσεις προκειμένου να επικυρωθεί από τη Βουλή και να μην προκληθούν έντονες λαϊκές αντιδράσεις), προκήρυξε το αστραπιαίο δημοψήφισμα.

Η απόφαση αυτή εκφράζει σίγουρα το αγωνιστικό «πνεύμα της Γένοβας» που διέπει μεγάλο μέρος του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και εάν βρέθηκε σε χειμερία νάρκη από το 2012 ως τις τελευταίες μέρες. Αυτό το «πνεύμα» έρχεται σε αντίθεση τόσο με τη στάση στελεχών προηγούμενων «γενεών» του ΣΥΡΙΖΑ όσο και των προερχόμενων από τον πασοκικό και τον επιχειρηματικό χώρο που διαφώνησαν, περισσότερο ή λιγότερο ανοιχτά, κρούοντας κώδωνες κινδύνου, απειλώντας με παραιτήσεις και συστήνοντας εν γένει «σύνεση» και ουσιαστικά συνθηκολόγηση.

Η κυρίαρχη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, διαμορφωμένη από το Νοέμβριο του 2013, εδράζεται στην πεποίθηση ότι η Ελλάδα μετά την κρίση του 2008 μπορεί να κυβερνηθεί με τον προκρισιακό τρόπο, εάν υπάρξει «κατάλληλη» κυβερνητική βούληση, βασισμένη στη λαϊκή υποστήριξη και σε κάποια εξωτερική στήριξη (ο σύντροφος Ολάντ, ο διαχυτικός Γιουνκέρ, ο ευαίσθητος Ντράγκι). Πρόκειται για κλασική επιλογή ενός αριστερού κόμματος για «ιστορικό συμβιβασμό» και για άσκηση πολιτικής στο πνεύμα μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας που δεν λέει το όνομά της, αλλά δρα με αυτό το σκεπτικό. Αποτέλεσμα ήταν η μετατροπή της κοινωνικής διεκδίκησης σε εθνική με βάση την ιδέα του «ενός έθνους».

Δημοψήφισμα, Κυριακή 5/7/2015

Το δημοψήφισμα της Κυριακής είναι πανευρωπαϊκής και παγκόσμιας σημασίας.

Αυτό που διακυβεύεται είναι η καταδίκη ή η επιβράβευση των ακραίων νεοφιλελεύθερων ευρωπαϊκών πολιτικών διαχείρισης της κρίσης του 2008. Καταδίκη ή επιβράβευση από μία κοινωνία η οποία αποτελεί αντικείμενο πειραματισμού και εφαρμογής αυτών των πολιτικών με “πολεμικού τύπου” αποτελέσματα και - στη μεγάλη της πλειοψηφία - θύμα αυτών.

Τη Δεύτερα, αυτό το διακύβευμα, θα αποτελεί βάση ερμηνείας, απ' όλες τις άλλες κοινωνίες και το πολιτικό προσωπικό διαχείρισής τους, του όποιου αποτελέσματος. Επειδή το αποτέλεσμα θα απαντά σε ένα βασικό ερώτημα που απασχολεί και διχάζει την ευρωπαϊκή και παγκόσμια κοινότητα: “πόση λιτότητα αντέχουν οι κοινωνίες”;

Το ΟΧΙ είναι μία ψήφος καταδίκης αυτών των πολιτικών και συμβολής στην ανάσχεση του αποτελέσματός τους: την άνοδο των εθνικισμών στην Ευρώπη. Είναι μία ψήφος που δεν αμφισβητεί αλλά καταφάσκει τα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά δικαιώματα που θεωρήθηκαν ευρωπαϊκά δεδομένα μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.