Ελληνική κοινωνία και χρέος

Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2014/10/27

http://www.efsyn.gr/?p=247489

Το χρέος είναι «βιώσιμο» όταν μπορεί να πληρώνεται και αποτελεί κοινή πεποίθηση ότι μπορεί να πληρώνεται. Η συσχέτιση του χρέους με το ΑΕΠ δεν αποτελεί σαφές κριτήριο «βιωσιμότητας». Η Ισπανία βρέθηκε προ της χρεοκοπίας το 2011 με δημόσιο χρέος κάτω του 40% επί του ΑΕΠ το 2008, ενώ, το αξιόχρεο της Ιαπωνίας (με πάνω από 200% χρέος επί του ΑΕΠ) δεν αμφισβητήθηκε. Μπορεί να κριθεί πιο βάσιμα, η «βιωσιμότητα» ενός χρέους, αν εξεταστεί τι πρέπει να πληρώνεται σε σχέση με τα διαθέσιμα χρήματα (τα οποία προέρχονται από έσοδα και δάνεια) κατ’ έτος.

Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι «μη-βιώσιμο». Τα χρεολύσια των επόμενων ετών δεν μπορούν, οικονομικά και πολιτικά, να καλυφθούν από τα δημόσια έσοδα. Πηγή πληρωμών θα είναι ο δανεισμός είτε από διακρατικό θεσμό είτε από την αγορά χρήματος είτε από την ΕΚΤ. Η πρώτη επιλογή δεν είναι πολιτικά εφικτή (στη κλίμακα που απαιτείται) και η τρίτη θεσμικά. Προϋποθέσεις για το δανεισμό από τις αγορές είναι ένας ορίζοντας «βιώσιμης» ανάκαμψης της οικονομίας και η σημαντική μείωση του «πολιτικού κινδύνου», οι οποίες, δεν παρέχονται από την τρέχουσα οικονομική πολιτική. Αποτέλεσμα: η κοινή πεποίθηση ότι το χρέος «δεν θα μπορεί να πληρώνεται», χωρίς εξωτερικές εγγυήσεις πληρωμής. Το ύψος του χρέους επίσης συμβάλλει στο χαρακτηρισμό του ως μη-«βιώσιμου» εφόσον με αρκετά αισιόδοξες υποθέσεις θα διατηρείται σε υψηλότατα επίπεδα για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Η ευρωπαϊκή συγκυρία -το γερμανικό δίλημμα

Εφ. Εποχή, 2014/10/26

http://epohi.gr/portal/oikonomia/17909-to-diplo-dilimma-tis-germanias

Η ευρωπαϊκή στρατηγική διαχείριση της κρίσης του 2008 συναντά ξανά τα όριά της. Οι προσαρμογές που έγιναν, κυρίως στην πολιτική της ΕΚΤ, για να αντιμετωπιστεί η κρίση χρέους της Ισπανίας και της Ιταλίας τον Αύγουστο του 2011 δημιούργησαν μία σχετική σταθερότητα ωστόσο τα προβλήματα της Γαλλίας και εκ νέου της Ιταλίας θέτουν, αναμενόμενα μεν, σημαντικά δε, ζητήματα που απαιτείται να αντιμετωπιστούν.

Για τη Γαλλία το βασικό πρόβλημα είναι ότι η δέσμευση στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, ο οποίος αποτελεί οργανωτική αρχή της τρέχουσας ευρωπαϊκής στρατηγικής, δημιουργεί συνθήκες πολιτικής ρευστοποίησης. Η κατάθεση προϋπολογισμού που έχει μεγαλύτερα ελλείμματα από τα συμφωνηθέντα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή από την Γαλλική κυβέρνηση αποφεύγει την όξυνση των κοινωνικών και πολιτικών συγκρούσεων με μέτρα που θα πλήττουν τις κατώτερες τάξεις και την επιτάχυνση της πολιτικής ρευστοποίησης.