Το Μνημόνιο ως εσωτερικός, αιώνιος, κώδικας.
Κυριακή, 15 Σεπτεμβρίου 2013
Του
Σπύρου Λαπατσιώρα
Σπύρου Λαπατσιώρα
Δεν μπορεί να περιμένει
κανείς σε μία πρωθυπουργική
ομιλία την παραδοχή ότι
η παρουσία πρωτογενούς
πλεονάσματος στο προϋπολογισμό
οφείλεται στη μείωση, πέραν
των προϋπολογισθέντων, των
δαπανών για δημόσιες
επενδύσεις (η οποία, προφανώς,
έχει υφεσιακές συνέπειες
στην οικονομία), των δημοσίων
δαπανών διαφόρων κατηγοριών
(νοσοκομεία, ΕΟΠΠΥ,
ασφαλιστικά ταμεία και
άλλοι) και στην καθυστέρηση
επιστροφής φόρων. Θα
ισοδυναμούσε με
αυτοκριτική δήλωση
αμφισβήτησης της ορθότητας
της πολιτικής που ακολουθείται,
με διεθνή αντίκτυπο.
Δεν μπορεί, επίσης,
να περιμένει την παραδοχή
ότι το όποιο πρωτογενές
πλεόνασμα παρατηρείται
τώρα, προέρχεται από μία
κοινωνικά άδικη πολιτική,
που εντείνει τις κοινωνικές
και ταξικές ανισότητες.
Για να χρησιμοποιήσουμε
τα λόγια άλλων, που δείχνει
«ότι στην Ελλάδα ο πλούτος
αναδιανέμεται με κοινωνικά
άδικο τρόπο» και οι μνημονικές
πολιτικές εντείνουν αυτή
την άνιση κατανομή εις
βάρος των κατώτερων τάξεων
και από την πλευρά των εσόδων
(φόρων) και από την πλευρά των
δαπανών. Θα ισοδυναμούσε
με αναγνώριση του ταξικά
μεροληπτικού χαρακτήρα
της πολιτικής που ακολουθείται.